رژیم ترسیده است

مصاحبه ی اشپیگل با سخنگوی اپوزیسیون برمه در تبعید

برگردان علی محمد طباطبایی

 

سو آونگ سخنگوی شورای ملی اتحاد برمه که گروهی در تبعید است و مقر آن در

 بانکوک می باشد با اشپیگل در باره ی ناآرامی در زادگاه خود گفتگو می کند.

او در باره ی وضعیت فلاکت بار مردم، نیازهای جنبش دموکراسی خواهی

 و احتمال و امکان یک دودستگی در ارتش سخن می گوید

اشپیگل: ناآرامی فعلی در برمه هنگامی آغاز گردید که مردم به علت بالارفتن قیمت ها دست به اعتراض زدند. وضعیت اقتصادی در کشور شما تا چه اندازه بد است؟

آونگ: سرکوب سیاسی درترکیب با زوال اقتصادی برای اغلب مردم برمه مسئله ای غیر قابل تحمل شده است. به همین دلیل است که هم میهنان من هنگامی که حکومت قیمت گازوئیل را در 15 آگوست صددرصد افزایش داد به خیابان ها ریختند. بسیاری از مردم توان تهیه یک وعده غذا در شبانه روز را هم ندارند.

اشپیگل: آیا وضعیت برمه آنقدر بد است که مردم باید گرسنگی بکشند؟

آونگ: از هر سه کودک یکی دچار سوء تغذیه است و سیستم بهداشتی در آستانه ی سقوط قرار دارد. کارگران روزمزد مجبورند که صبح ها قبل از آن که به سر کار خود می روند وسایل آشپزی خود را در امانت فروشی ها به گرو بگذارند و شب ها وقتی با اندک مزدی که دریفات کرده اند و مقدار ناچیزی خوراک که خریده اند به خانه باز می گردند، باید دوباره وسایل خوراک پزی خود را از گرو درآورند تا شام خود را درست کنند.

اشپیگل: و آنهم در حالی که برمه از جهت منابع طبیعی کشوری غنی است. در 1948 یعنی سال استقلال برمه ثروتمندترین کشور در جنوب شرقی آسیا بود.    

آونگ: « راه برمه به سوی سوسیالیسم » که ژنرال Newin  در 1962 برگزید برای کشور چیزی کمتر از یک فاجعه نبود. در این چند سال اخیر حکومت نظامیان 3 میلیارد دلار برای جابجایی پایتخت به Naypayidaw هزینه کرده است، در حالی که 40 درصد از هزینه های دولت صرف ارتش و سازمان های مخفی و ضد اطلاعاتی می شود، فقط 5/4 درصد برای آموزش و پرورش و بهداشت باقی می ماند.

اشپیگل: آیا حکومت نظامیان نیز فقط جیب های خود را پر می کنند؟

آونگ: رهبران نظامی زندگی بسیار اسراف کارانه ای دارند. هنگامی که دختر رهبر حکومت نظامیان یعنی ژنرال Than Shwe ازدواج کرد، گفته می شد که جهیزیه ای به ارزش 50 میلیون دلار دریافت کرده است. یک نوار ویدئویی که به طور مخفی بیرون آمده و در سایت YouTube قابل دریافت است نشان می دهد که بدن او از نوک پا تا فرق سر با سنگ های قیمتی پوشیده شده است. علاوه بر آن ژنرال ها مقدار زیادی پول به طور غیرقانونی در اروپا و به ویژه در سنگاپور ذخیره کرده اند. برای همین هم هست که تحریم های ایالات متحده برای آنها بسیار دردناک بود. اکنون دسترسی آنها به پول خودشان بسیار دشوار شده است.

اشپیگل: این که حکومت نظامیان همچنان دوام آورده است علتش فروش نفت و گاز به چین و تجارت با پکن است؟

آونگ: چین باید با مسئولیت بیشتری از آنچه تا کنون عمل کرده وارد میدان شود. نمی توان اجازه داد که وضعیت بدتر شود تا آنگاه به تهدیدی برای تمامی امنیت منطقه تبدیل شود. اما چین تنها حامی حکومت نظامیان و سرمایه گذار کلان در برمه به دلایل استراتژیک نیست. هند و کره جنوبی نیز بدون هرگونه ملاحظه ای در جستجوی به دست آوردن سود خود از حوزه های عظیم گاز طبیعی در غرب برمه هستند.    

اشپیگل: آیا شورش راهب ها می تواند به سرنگونی رژیم بینجامد؟

آونگ: آنچه مشاهده می کنیم چیزی بیش از شورش راهب ها است. از 19 آگوست به طور مرتب مردم نیز به خیابانها آمده و از اعضای گروه اپوزیسیون « نسل دانشجویی 88 » تبعیت کرده اند. « جامعه ملی برای دموکراسی » که با تقلب از پیروزی خود در انتخابات 1990 محروم شد نیز هفته گذشته به این تظاهرات پیوسته اند.

اشپیگل: اما آیا راهب ها فعلاً از بقیه سازماندهی بهتری دارند؟

آونگ: در کشور بیش از 600 هزار راهب بودایی وجود دارد که موفق به ایجاد نوعی پیوند میان خود شده اند. رهبران آنها در پشت پرده چنان با مهارت کار می کنند که ما حتی نام آنها را هم نمی دانیم و آنها درس خود را از جنبش دموکراسی خواهی 1988 آموخته اند. آنها توجه زیادی به خرج دادند تا این بار از ورود جاسوسان و افراد تحریک کننده به صفوف خود جلوگیری کنند. آنها اکنون با دانشجویان، هنرمندان و سیاستمداران اپوزیسیون همکاری می کنند. آنها برای حفظ نظم اهمیت بسیار زیادی قائل هستند. آنها دعا و سرود می خوانند و صلح طلب می مانند تا به این ترتیب بهانه ای به حکومت نظامیان برای خونریزی بیشتر ندهند.

اشپیگل: اما خواست آنها چیست؟

آونگ: یک گفتگوی ملی میان حکومت نظامیان و تمامی نیروهای درون جامعه، و همینطور بازگرداندن افزایش قیمت ها به وضعیت سابق. آنها همچنین خواهان آزادی بیشتز از 220 نفری هستند که از آغاز تظاهرات دستگیر، زندانی و شکنجه شده اند، اما آنها خواهان واژگون کردن حکومت نیستند.      

اشپیگل: آیا به زودی شاهد قتل عامی مانند آنچه در 1988 روی داد و طی آن 3000 نفر از تظاهرکنندگان در خیابانها به قتل رسیدند نخواهیم بود؟

آونگ: مقامات پائین تر ارتش نیز از بالارفتن قیمت ها و وضعیت بد اقتصادی درست مانند بقیه مردم زیان  می بینند. در میان آنها فراریان زیادی وجود دارد. حکومت نظامیان دیگر نمی تواند مطمئن باشد که سربازان از دستورات آنها اطاعت کنند. از آن گذشته رهبران حکومت نظامیان همدیگر را مسئول وضعیت بسیار بد فعلی و این تظاهرات می دانند.

اشپیگل: منظور شما مبارزه در راس قدرت است؟

آونگ: رژیم ترسیده است اما مشکل می توان تصور کرد که ژنرال Than Shwe  دست از قدرت بکشد. او ارتباط خود با واقعیت ها را به طور کامل از دست داده است.

اشپیگل: خانم آونگ سان سوچی و حزب او در آینده چه نقشی می توانند به عهده بگیرند.

آونگ: مردم همگی طرفدار برنده ی جایزه صلح نوبل هستند. این واقعیت که ژنرال ها ظاهراً او را از جایی که تحت توقیف خانگی بود به زندان بد نام Insein فرستاده اند نشان می دهد که حکومت نظامیان نگران آن است که مردم می توانند او را آزاد کنند. ژنرال ها باید با او وارد گفتگو شوند. آنها یک راه حل صلح آمیز را هرچقدر بیشتر به تاخیر بیندازند باید در انتظار پیامدهای بدتری هم باشند.   

http://www.spiegel.de/international/world/0,1518,508872,00.html