برای رهبران چین دعا می کنم (۲)

مصاحبه اشپیگل با دالایی لاما

بخش دوم

برگردان علی محمد طباطبایی

 

تنزین گیاتسو چهاردهمین دالایی لاما و رهبر مردم تبت در باره شورش مردم

تبت، این که چرا او از تظاهرات بر علیه مشعل المپیک حمایت نمی کند،

 و از  طرح خود برای توافق با پکن سخن می گوید

اشپیگل: شما نه فقط برای چینی ها دعا می کنید که اخیراً حتی برای بار دیگر و از طریق دو نفر نماینده مخصوص خود با آنها وارد مذاکره شده اید. این فرستادگان مخصوص به اینجا به دهارماسلا (Dharamsala) نزد شما آمده اند تا در باره چندین دور گفتگوهای انجام شده در   « شنسن » به شما گزارش دهند. ارزیابی شما از آن نشست ها چیست؟

دالایی لاما: طی این نشست یک روزه و غیر رسمی دو فرستاده مخصوص و طرف های مقابل چینی آنها برای برگزاری دور هفتم گفتگوی رسمی دراولین فرصت ممکن به موافقت رسیدند. در روزهای آینده تاریخ گفتگوهای دوطرفه معین خواهد شد. در آن نشست اختلافات قابل توجهی هم در مورد علل شورش های اخیر و همینطور سرشت آنها وجود داشت. اما علی رغم این گوناگونی ها در دیدگاه ها، هر دو طرف تمایل خود را برای موافقت جهت یک رویکرد مشترک برای غلبه بر مسائل مورد بحث درتبت نشان دادند.

اشپیگل: این بیشتر شبیه به یک گفتگوی تشریفاتی است.

دالایی لاما: در یک چنین حال و هوایی هر دو طرف پیشنهادهای معین و ملموسی ارائه کردند که می توان آنها را به عنوان مبنایی برای گفتگوهای رسمی در دوره های بعد به کار برد.

اشپیگل: آیا می توانیم این را یک پیشرفت به حساب آوریم؟

دالایی لاما: همانگونه که دنگ سیائو پنگ به درستی عقیده داشت، ما باید حقایق را از میان واقعیت ها جستجو کنیم. از قرارمعلوم این بار در هر حال گفتگوها دوستانه بوده است. طرف مقابل موضعی قابل احترام اتخاذ کرده و حالت تهاجمی نداشته است. با این وجود هنوز از یک پیشرفت قابل توجه فاصله بسیار داریم. نشست اخیر در شنسن بیشتر یک دیالوگ بود. اما حداقل این که طرف های چینی پیشاپیش و برای اولین بار می دانستند که در گفتگویی با نمایندگان رسمی دالایی لاما شرکت می کنند و به همین ترتیب نیز خبر آن را در روزنامه های خود منعکس ساختند.

اشپیگل: بسیاری بر این تصوراند که پیشنهاد اخیر پکن برای مذاکره با شما به دلایل مصلحتی انجام گرفته و قصد آنها صرفاً جلوگیری از تظاهرات بیشتر برای بازی های المپیک پکن است و این که آنها بتوانند به رهبران جهان غرب بگویند: ببینید، مادر حال مذاکره هستیم. آیا نمی توان گفت که رهبران حزب کمونیست شما را فریب داده اند؟

دالایی لاما: واقعیت این است که انجام گفتگو به خاطر خود گفتگو کار بی نتیجه ای است. من فقط علاقمند به مباحثه های جدی هستم که به جوهر و اصل مسائل وارد می شوند و بدون هرگونه پیش شرطی از آنها استقبال می کنم. لیکن آنها باید در روشی شفاف برای جهان خارج به انجام رسند. گفتگوهای پنهانی در پشت درهای بسته دیگر کافی است. البته فشار بین المللی بر پکن بسیار موثر واقع شده و پیشنهاد من به جوامع باز به ویژه آلمان این است که به فشارهای خود ادامه دهند. تمامی کشورهای جهان باید به ما کمک کنند. چینی ها بسیار نگران آبروی بین المللی خود هستند.

اشپیگل: شما به طور مشخص از چین چه می خواهید؟

دالایی لاما: چینی ها بالاخره باید بپذیرند که مسئله ای به نام تبت هم وجود دارد. در گفتگوهای بعدی که برای آنجام آنها به موافقت رسیده ایم، احتمالاً در همین باره صحبت خواهیم کرد. بر خلاف شورش های قبلی، آنها فقط شهر لهاسا را تحت تاثیر قرار ندادند و به منطقه به اصطلاح خودمختار تبت محدود نماندند. آن تظاهرات تمامی بخش های چین را که به زبان تبتی سخن می گویند در برگرفت. حتی دانشجویان تبتی دانشگاه پکن هم در آنها شرکت کردند. این بی اعتنایی و واکنش منفی زیاده از حد دولت حزب کمونیست و خط و مشی هایش را نمی توان نادیده گرفت. پکن باید بداند که طی 50 سال گذشته اشتباهات بسیاری را مرتکب شده است.

اشپیگل: مثلاً؟

دالایی لاما: همه ی آنچه آنها به انجامش کوشیده اند. سرکوب و شکنجه در تبت نتیجه ی مثبتی در بر نداشت و بازآموزی سیاسی آنها هم با شکست مواجه شده است. مغز شویی سیاسی و اسکان بیشتر و بیشتر مهاجرینی با نژاد چینی در تبت نتوانسته است دهان مردم تبت را ببندد. زیرا رهبران حزب کمونیست پکن برنامه هایی را برای بهبود سطح زندگی آنها به کاربسته و پول زیادی را برای راه اندازی پروژه های زیربنایی تزریق کرده بودند، اما در نهایت دیدند که مردم تبت استقلال فرهنگی و معنویت خاص خود را ارج بیشتر می گذارند. پس از سالها سرکوب، مردم تبت دیگر به چینی ها اعتمادی ندارند. اکنون کسانی که در پکن در بالاترین جایگاه قدرت قرار دارند، آن 9 عضو دفتر سیاسی (پولیت بورو) که تصمیم هایشان 3/1 میلیارد انسان را تحت تاثیر قرار می دهد، در برابر یک نقطه عطف قرار گرفته اند. امیدوارم که آنها این بار سیاستی را انتخاب کنند که از بنیاد جدید است، یک سیاست واقع بیانه.

ادامه دارد . . .

http://www.spiegel.de/international/world/0,1518,552775,00.html